|
Kılık değiştirmiş diktatörlük şakaya gelmez. Bu habis siyaset biçimi demokrasi gibi görünür. Daha yakından bakıldığında günlük siyasi uygulamalar arasındaki etkileşimler bambaşka bir şey ortaya çıkarır; bütün parçalarının toplamından farklıdır. Sistemin bütününde bu uygulamalar demokrasiyi karikatür haline getirir; liderlerin başarısına başarı katarken özgürlükleri alır, genç hayatları çalar. Gezi protestoları esnasında ekmek almaya giderken göz yaşartıcı gaz kapsülünün başına isabet etmesinden sonra baş yaralanması sonucu uzun süre komada kaldıktan sonra hayatını kaybetmiş olan 15 yaşındaki Berkin Elvan'ınkinden daha kötü bir kaderi düşünemiyor insan. Ya da ailesinin veya arkadaşlarınınkinden ve onlarla beraber yas tutan ama dayak yiyen ve aşağılananlarınkinden daha kötü bir kaderi. Bu çeşit bir insanlık dışılığa ve ikiyüzlülüğe, diktatörlük sultasının dayanağı olan ikiyüzlülüğe tanık olmak zordur. Demokratik gibi görünüp de demokrasiyi sağlamayan uygulamalar ile ilgili araştırmalar filizleniyor. Akılda kalıcı bir terminoloji de, Macaristan'ın Viktor Orban'ın anayasa (dışı) uygulamalarının yanı sıra canavarca olmayan insanların uzuvlarından yaratılmış Frankeştaynın sahibi Mary Shelley'nin yaratıcılığından ilhamla Scheppele'in ürettiği yeni terim (frankendevlet). Frankendevletler, otoriter canavar yaratan demokratik yasaların parçalarıyla birlikte dikilir. Ve bu rejim, tüm niyet ve amaçlar bakımından yasaldır.  G-8 ile Frankendevlet. Fotoğrafın sahibi: Governance blog Bu konuyla ilgili artmakta olan bilimsel literatürün habercisi, demokratik görünümlü kurumların demokratik bir devlete ulaşmaksızın nasıl işlediğini analiz eden yasal ve siyasi karşılaştırmacılardı. Diğerlerinin yanı sıra yasama ve partileri inceleyen Jennifer Gandhi, seçimleri inceleyen Ellen Lust-Okar, mahkemeleri inceleyen Tamir Moustafa, anayasaları inceleyen Simpser ve Ginsburg ve sivil toplum örgütlerini inceleyen Amaney Jamal gibi siyaset bilimciler sözde demokratik kurumlarla başladılar. Bilim adamları artık uygulamaya dönüyorlar: kılık değiştirmiş diktatör nasıl çalışıyor?
Bu tabii ki siyasi yelpazedeki rejimlerde, "köklü demokrasilerde" bile meydana geliyor (kimde kopmamış delgeç kırpıntısı var?) Kısmen Avrupa Birliği veya Ulusal Demokrasi Vakfı'nın uluslararası demokrasiyi teşvik gündemlerine karşı öğrenilmiş bir cevap olduklarından dolayı bu uygulamalar artıyor. Gizli işleyen otoriter rejimi teşhis etmek zor çünkü erki sağlamlaştırmak için demokratik gibi görünen özelliklerin yasal biçimde kullanılışı eleştiriye veya protestoya karşı çok daha bağışık. Otokratların, bu uygulamaları yapmış veya "reformları" taahhüt etmiş olmaları ile ilgili uluslararası destek gören gerekliliklere başvurma becerisi, siyasi muhalefete geri tepme potansiyeli olmayan telafiye yönelik çok az seçenek verir ve bu da ya rejimin gücünü ve meşruiyetini artırır ya da kendilerininkini baltalar. Görevdeki demokratik niyetleri olduğunu iddia eder; muhalefet zayıf durur; mücadele için gereken yasal araçlar görevdekinin kendi takdirinde kullandıklarıyla aynıdır. Muhalefet ısrarlı biçimde zayıflar ve bir meslektaşımın çok kolay anlaşılır biçimde dikkat çektiği gibi (her yerde olmasa bile en azından Türkiye'de) muhalefet olmaksızın demokrasi olmaz. Pek güzel "bizim-için-bütün-işi-onlar-yaptı" gibi bir hareketle AKP'nin demokratikleşmeye ilişkin "Sessiz Devrimi", egemen parti olarak ilerleyişlerinden dikkati saptırmaya çalışırken düzenli şekilde demokrasi yanlısı söylemlerinin kataloğunu yapıyor. İddia ediyorum ki dikkati dağıtma tekniği, özellikle egemen parti rejimine giden yolu açmak için anayasa açısından gerekli olan her şeyi büyük ölçüde halletmiş olan 2010 yılındaki anayasa referandumu sonrasında Türkiye'deki "katılımcı" anayasa reform sürecinin uygulanmasının amacıdır. Ancak katılımcı reform süreci, Anayasa Uzlaşma Komisyonunda meclis düzeyindeki müzakere sürecinde aslında ciddi bir etkisi de olmayan hoşnutsuzluk için partinin biraz yer açmasına yaradı. Görevdekilerin kendilerine nasıl uyuyorsa o şekilde yasaları uygulayarak takdir yetkilerini suistimal etmesi bu uygulamaların temelinde yatarken kılık değiştirmiş diktatörlerin repertuvarında, Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP) yönetimindeki Türkiye'ye aşağıda uyguladığım bazı araçlar var. Bunlar, uygun ses yinelemesi ile; dikkat dağıtma, çarpıtma ve hakimiyet. 1. Dikkat dağıtma
Pek güzel "bizim için bütün işi onlar yaptı" gibi bir hareketle AKP'nin demokratikleşmeye ilişkin "Sesiz Devrimi", egemen parti olarak ilerleyişlerinden dikkati saptırmaya çalışırken düzenli şekilde demokrasi yanlısı söylemlerinin kataloğunu yapıyor. İddia ediyorum ki dikkati dağıtma tekniği, özellikle egemen parti rejimine giden yolu açmak için anayasa açısından gerekli olan her şeyi büyük ölçüde halletmiş olan 2010 yılındaki anayasa referandumu sonrasında Türkiye'deki "katılımcı" anayasa reform sürecinin uygulanmasının amacıdır. Ancak katılımcı reform süreci, Anayasa Uzlaşma Komisyonunda meclis düzeyindeki müzakere sürecinde aslında ciddi bir etkisi de olmayan hoşnutsuzluk için partinin biraz yer açmasına yaradı.
2. Çarpıtma Kılık değiştirmiş diktatörler bilgiyi çarpıtmak ve ifadeyi kısıtlamak için yasal olanakları da kullanıyorlar. Örneğin, Erdoğan bir öz sansür kültürü yaratmak için muhaliflere karşı davalarla yazarlar ve gazetecilerden sanatçılar ve (maalesef ona "Ampul Tayyip" adını veren) öğrencilere kadar, yüzlerce kişiyi mahkemeye verdi.
İftira suçunun son turu 17 Aralık 2013 yolsuzluk skandalı esnasında medyaya sızan bilgilerden kaynaklandı. Bu skandalda Erdoğan, bazı bakanlar ve aile fertleri yolsuzluk yaparak milyonlarca Avro sahibi olma suçuyla karşı karşıya kaldı Gazeteciler taciz edildi, işten atıldı, korkutuldu. Özgür basından kalanlar kırıp geçirildi. Çarpıtma ve dikkati dağıtmanın ötesinde kılık değiştirmiş diktatörlerin üçüncü silahı kendi çıkarına işleyen politikalar benimseyerek demokratik sürece hakim olmaktır. 3. Hakimiyet Son olarak, kılık değiştirmiş diktatörler hakimiyet için demokratik çoğunluğun temsil edilmesi ilkesini yıkarlar. Yaygın taktikler "seçmen kimliği yasaları, seçim giriş engelleri ve kampanya finansı yasaları, muhalefetin oy hakkını kullandırtmamak ve görevdekini yerinden etmenin maliyetini arttırmak"tır (Varol, s.33-34). AKP yönetiminde seçim bölgeleri yasalarında (2972) ve seçmen kayıt yasalarında (298) 2003'ten bu yana yapılan değişikliklerle seçim bölgesi sınırları, seçmen kimliği ve medya kampanya yasaları kendi çıkarları doğrultusunda oluşturulmuştur. Yaklaşan 2015 meclis seçimleriyle hazırlık safhasında olan ek seçim değişiklikleri daha sabırsızlıkla beklenen daha çok şey var.
Bu sözde melez rejimlerde ortaya dersleri dikkate almak gerek. "Hukukun egemenliği" yapılacak listesinin kullanan uluslararası demokrasiyi teşvik gündemlerine cevaben, demokratikleşen ülkelerdeki siyasi elitler bağımsız yargının unsurları için, özgür ve adil seçimler için ve kağıt üzerinde var olan diğer kurumlar ve destekleyici politikaları için yapıldı kutucuğunu işaretleyebilirler. Benimsemek, uygulamak ve gerçekten reform yapmak için siyasi sürecin kullanılmasının iki amacı var; biri sadece erkin kaybedilmesini önlemek için yetecek kadar demokrasi yaratmak amaçlı yasal söylemi kullanır; diğeri de sadece bunu pekiştirmeye devam etmek için yetecek kadar otoriter rejim oluşturmak amacıyla yasal araçları kullanır.
0 Comments
The Washington Post, seems to be arguing "don't-blame-Turkey" in response to the New York Times' op-ed on the inaction of the Turkish government. Debates are good. However, disguising biased data with good graphics is not.
So the title is a bit misleading -- it should be something like, "What States Said About Their Own Citizens Going to Fight in Syria Over Six Months Ago Based On Non-Systematic Research"
 Vice President Biden recently made some statements about Turkey's lack of policy implementation regarding international transit of individuals who intend to engage in the conflict in Syria. Even though the way he said what he said may have been wrong, Vice President Biden was not on the wrong track. Even though he was for all intents and purposes, not incorrect, he apologized. However, the way Vice President Biden's apology was taken by the Turkish government -- one that is complicit in the disaster scenario on the Turkish-Syrian border that threatens to spillover into Turkey -- is nauseating. This is especially so because that apology resulted in the kind of aggrandizing that it did, painting the "saintly Turkish nation" as impervious to criticism. The apology unfortunately only cemented the government's criticism-o-phobia. The Turkish government, given the extension of Erdogan's personality throughout it, is unwilling to admit that it is capable of making mistakes, that it has made mistakes, and that in its decision-making, the only criteria that matters is the preservation of its own power. Okay, yes, that last one is a rule of politics. But not without some basic principles: no genocide; for example, no complicity in risking slaughter. Turkey hasn't acted accordingly with basic principles of human rights, nor as a NATO ally in this situation, nor as a regional leader. Bu the choice not to act is still an action. Turkey's major action has been to deploy military troops and police to cities in the Southeast where Kurdish Turkish citizens, over 30 of which have now been killed, are protesting due to the all-too-likely massacre that will happen any moment now in Syria. Turkey’s president, Recep Tayyip Erdogan, once aspired to lead the Muslim world. At this time of regional crisis, he has been anything but a leader. Turkish troops and tanks have been standing passively behind a chicken-wire border fence while a mile away in Syria, Islamic extremists are besieging the town of Kobani and its Kurdish population. This is an indictment of Mr. Erdogan and his cynical political calculations. I empathize with Biden's inability to choose the correct public conveyance in a complicated situation. Yes, he's a public figure, and diplomacy is a skill that maybe he should have learned a little better by now, and "complexity" is not an excuse. But I stand behind Vice President Biden bringing attention to the complicity of the Turkish government in the situation. Turkey is the chosen route to the Syrian civil war (come on, there are even people from Racine crossing here!). Whether or not they come through Turkey armed with just a tourist visa and some cash, or, the more unlikely scenario of carrying a stash of small arms? That's beside the point. Correct me if I am wrong, but I have not seen any evidence of policy implementation that intends to impede the flow of fighters. I know that if this was a goal, that Erdogan's government is intelligent and efficient enough to accomplish it. But if Turkey is the major transit country to the conflict, then the apology should come from President Erdogan. He should apologize for fueling a conflict, for risking a massacre, and for being so narcissistic that an apology from a Vice-President who would otherwise "be history to him" gives him more concern than the gruesomeness occurring within his country and on its border.  Turkish tanks pointing away from the Syrian conflict. Dictatorship in disguise is no laughing matter.* This pernicious form of politics looks like a democracy. Upon closer inspection, interactions between the practices of everyday politics produce something else entirely; the whole is different than the sum of its parts. In the system as a whole, these practices make a caricature of democracy; they take freedoms, and steal young lives, while still contributing to leaders' success. It is hard to think of a fate worse than that of 15-year-old Berkin Elvan, who died from fatal wounds after being shot in the head with a tear gas canister, on his way to buy bread during the Gezi protests. Or a fate worse than that of his family and friends, and those who mourned with them, but were chastised and insulted. It is difficult being witness to this sort of inhumanity and hypocrisy, a hypocrisy that supports the staying power of a dictatorship. Research is burgeoning about practices that look democratic, but do not achieve democracy. A catchy nomenclature is Scheppele's new term "frankenstate," inspired both by the (un-)constitutional practices of Hungary's Viktor Orban, and by the creativity Mary Shelley, whose undead monster Frankenstein was made of the parts of perfectly unmonsterlike people. Frankenstates are sewn together with pieces of democratic legislation that create an authoritarian monster. And that regime, is, for all intents and purposes, legal.  World leaders with Frankenstate. Photo credit: Governance blog The widening scholarly literature on this topic was heralded by legal and political comparativists, who analyze how democratic-looking institutions function without reaching for a democratic state. Political scientists like Jennifer Gandhi on legislatures and parties, Ellen Lust-Okar on elections, Tamir Moustafa on courts, Simpser and Ginsburg on constitutions, and Amaney Jamal on civil society organizations, among others, began with nominally-democratic institutions. Scholars are now turning to praxis: how does the dictator in disguise work?
This, of course, happens in regimes across the political spectrum, even in "established democracies" (pregnant chads, anyone?). These practices are on the rise, partly because they are a learned response to international democracy promotion agendas from the European Union, or the National Endowment for Democracy. Stealth authoritarianism is difficult to diagnose, because the legal use of democratic-lookalike features to entrench power is much more immune to criticism or protest. The ability of autocrats to fall back on internationally-backed requirements for having employed these practices or undertaken "reforms" gives political opposition very few options for redress that do not have the potential to backfire, either enhancing the regime's power and legitimacy, or undermining their own. The incumbent claims democratic intentions; the opposition looks weak, and the legal tools for fighting back are the very same ones that the incumbent applies at its own discretion. The opposition grows persistently weaker, and, as one colleague has very eloquently pointed out (at least in Turkey, if not everywhere) without opposition, there is no democracy. While the abuse of the incumbents' discretion to apply the law in whichever way it suits them underlies each of these practices, dictators in disguise have a few tools in their repertoire that I apply below to Turkey under the Adalet ve Kalkinma Partisi (AKP). With convenient alliteration, they are: distraction, distortion, and domination.
In a nice "they-did-all-the-work-for-us" sort of way, the AKP's "Silent Revolution" of democratization neatly catalogs their pro-democracy rhetoric while attempting to deflect attention away from their advance as a dominant party. The distraction technique, I would argue, is also the purpose for the implementation of the "participatory" constitutional reform process in Turkey (chronology and commentary here), particularly after the 2010 constitutional referendum, which pretty much accomplished all that was necessary constitutionally to pave the way to a dominant-party regime. However, the participatory reform process allowed the party to create some space for discontent that actually had no real uptake into the deliberative process at the Parliamentary level in the Constitutional Reconciliation Commission (TBMM's Anayasa Uzlaşma Komisiyonu).
2. DistortionDictators in disguise also use legal means to distort information and limit expression. For example, Erdogan has sued hundreds of individuals in libel lawsuits against dissidents to create a culture of self-censorship, from prominent authors and journalists to artists and students (who regretfully called him "Lightbulb Tayyip").
The latest round of libel suits resulted from leaks into the media during the 17 December 2013 corruption scandal. In this scandal, Erdogan, several ministers, and members of their families were implicated in the corrupt possession of millions of Euros. Journalists were harassed, fired, and intimidated. What was left of free press was decimated. Beyond distortion and distraction, the third weapon of dictators in disguise is domination of the democratic process through adoption of self-dealing policies. 3. DominationFinally, dictators in disguise subvert the principle of democratic majority representation for domination. Common tactics include "manipulation of electoral laws such as voter identification laws, electoral barriers to entry, and campaign finance laws, to disenfranchise the opposition and raise the costs of unseating the incumbent" (Varol, p.33-34). Under the AKP, changes to districting laws (2972) and voter registration laws (298) from 2003 and onwards have manipulated district lines, voter identification, and media campaign laws. With upcoming Parliamentary elections in 2015, there is more to look forward to, with more electoral changes in the works. We must take into account the learning that has occurred in these so-called hybrid regimes. In response to international democracy promotion agendas that use "rule-of-law 'checklists'," political elites in democratizing countries can check a box for the components of an independent judiciary, for free and fair elections, and for other institutions and their supporting policies that exist on paper. The use of the policy process to adopt, implement, and reform actually has two purposes: one that uses legal discourse to create just enough democracy to prevent loss of power, and another that uses legal instruments to create just enough authoritarianism to keep consolidating it. Photo credit 1: CreativeCommons Photo credit 2: Governance Photo credit 3: Eutopia Photo credit 4: Forumuz.net *Comic relief from Jack Black |
